Rok 1991
"Wieczór Trzech Króli" udał się nad podziw. Przede wszystkim za sprawą scen komicznych, w których triumfują Wiesław Michnikowski i Krzysztof Kowalewski. Ten pierwszy niknie w pretensjonalnym kostiumie Andrzeja Chudogęby, u boku ma szablę, która zdaje się dłuższa od niego samego.[...] Towarzyszy mu zwalista postać Kowalewskiego. Wanda Zwinogrodzka Pogoda wesołej komedii rzutowała też na nastrój intrygi miłosnej. Wiola przebrana za Cezaria, Agnieszka Suchora (uwaga: talent!) umiała temperamentem żywiołowej młodości, żarliwością uczucia nasycić najbardziej nawet skomplikowane figury retoryczne. Jej wdzięk na poły łobuzerski, kanciasty, jej naturalny urok łamiący konwencjonalną napuszoność ożywiał na scenie serca bezwolnych kochanków (Wojciech Wysocki - ironiczny Orsyno, Jolanta Piętek - zblazowana, póki jej zazdrość nie obudzi, Oliwia). 
Jacek Sieradzki 6.II.91. Po latach znowu w teatrze. "Wieczór Trzech Króli" w Teatrze Współczesnym. Świetne przedstawienie. Wiola: debiutantka pełna uroku (Agnieszka Suchora). Tercet: Kowalewski (Sir Tobiasz Czkawka) - Chudogęba (Michnikowski) - Maria (Lipińska) umarłego by rozśmieszył. Publiczność nie posiadała się z radości. Przez chwilę zdawało mi się, że jestem na innej planecie. Zbigniew Raszewski
Zaczyna się obiecująco. Kurtyna idzie w górę, odsłania pusta scenę, którą modeluje tylko światło. Wchodzą Sganarel i Guzman, dialog toczy się niespiesznym rytmem. Od razu wiadomo - aktorzy będą najważniejsi. Im służyć ma scenografia, wręcz neutralna, i reżyseria faworyzująca słowo, nie perypetie. Sganarel nie przypomina ruchliwego, przymilnego totumfackiego, jakim przecież bywał. Powolny, ociężały, zdaje się nie kwapić do działania, z przyrodzonego lenistwa, Kłopoty zaczynają się w drugim akcie. Respekt reżysera wobec słowa i litery tekstu coraz częściej nie idzie z interpretacją. Zaloty Pietrka (Grzegorz Wons) do Karolki (dobra rola Anny Majcher) rozciągają się ponad miarę. Śmieszą chwilami, ale ich komizm jest "wymuszony", brak lekkości i swobody. A przecież mogło być tak, jak wtedy, gdy Don Juan uwodzi wieśniaczki w rytm zabawy. Ale robi to "na zimno", z wyrachowaniem gracza, bez rozdrażnienia zmysłów. Podobnie zachowa się podczas ostatniego spotkania z Elwirą (Jolanta Piętek). W interpretacji Krzysztofa Wakulińskiego podkreślone są te cechy, które zjednały postaci miano racjonalisty, a nie - witalnego, zdobywczego uwodziciela. Ten Don Juan wobec wszystkiego i wszystkich, nawet siebie, ma ironiczny dystans. Nie jest ani wielki, ani tragiczny. "Wierzę, że dwa a dwa są cztery" - w tej dyspucie, jednej z najważniejszych dla filozofii sztuki, Wakuliński jest właściwie sam. Z winy reżysera. U Moliéra zderzaja się dwie wiary, obie mocne, choć jedna intuicyjna, nieuczona. Buchwald pozwala, by Sganarel był tutaj wyłącznie żartownisiem. W słynnej Warto, choćby dla tej jednej sceny, w której libertyn i ateista zmienia dla niepoznaki skórę, przemienia się w odnowionego moralnie nabożnisia. Barbara Osterloff |
