Rok 1969

"Maria Stuart" w Teatrze Współczesnym jest propozycją teatru uklasycznionego, ale posiadającego żywe, współczesne treści. Ta niemiecka tragedia - w nowym, świetnym, pięknie i precyzyjnie brzmiącym przekładzie Witolda Wirpszy - pokazująca walkę dwóch kobiet, pięknej i uciśnionej królowej Marii Stuart i okrutnej, brzydkiej i posiadającej władzę Elżbiety, w sposób czysty, bez mała melodramatyczny przeciwstawiająca dobroć złu, szlachetność podłości, piękno brzydocie, oczyszczona jest na ulicy Mokotowskiej z konwencjonalnych "szylleryzmów". Stuszowana jest operowa emocjonalność, romantyczny patos, tyrady przestają być śpiewanymi ariami i brzmią jak skargi żywych, bliskich nam ludzi.

Widać łzy na widowni, ale widać także pełne skupienia zainteresowanie racjami protagonistów, nie tylko samym wątkiem fabularnym. To jest wielkie zwycięstwo teatru. Prezentuje Schillera nie tylko wzruszającego, ale i mądrego. Nie piszę "współczesnego", bo to nic nie znaczy, a w tym wypadku mogłoby wręcz zabrzmieć fałszywie, choć każdy przecież dramat historyczny jest żywy dlatego tylko, że potrąca o struny współczesnej wrażliwości.

Jerzy Koenig,
Express Wieczorny 21.X.1969.

W tragedii Schillera sa właściwie tylko dwie wielkie postacie, dwie wielkie role, dające okazję do popisu aktorskiego. W tym przedstawieniu mieliśmy taki popis. Halina Mikołajska, zbrzydzona i postarzała, o lekko schrypłym, załamującym się głosie jest Elżbietą odrażającą i budzącą współczucie zarazem, na granicy śmieszności i tragizmu. W tym ujęciu akcenty przesuwają się raczej na jej kobiecą nienawiść do rywalki i niewyżyte żądze miłosne niż na władzę i rządzenie. Ale obie sprawy splątane są ze sobą w dramatyczny węzeł. Mikołajska umie pokazać w sposób aktorsko fascynujący zapiekłe uczucie gnębiące Elżbietę, jej rozterkę wewnętrzną, siłę i słabość - w postaci skreślonej niemal surrealistycznymi myślami.

Zofia Mrozowska jest Marią Stuart posągową, na miarę wielkiej tragedii. Zgaszona wieloletnim więzieniem, którym odkupia swe dawne grzechy, wybucha w spotkaniu z Elżbietą wspaniałym i beznadziejnym buntem przeciw tyranii, gwałtownym protestem, który zaprowadzi ją na śmierć, ale który ocali jej godność wewnętrzną. W scenie przedśmiertnej Mrozowska tuszuje dość nieznośne elementy melodramatyczne utworu a pod maską opanowania i swobody czuje się pulsujący niepokój i napięcie.

...nie sposób pominąć twórczej roli scenografa - Ewy Starowieyskiej. Szczególnie kostiumy zasługują na tysiączne pochwały. Starowieyska ubrała Mikołajską tak, że kostium był dosłownie częścią roli, był drugą skórą odtwarzanej postaci.[...] Brawa dla pracowni Teatru Polskiego, gdzie wykonano te kostiumy.

Maciej Karpiński,
Sztandar Młodych 20.X.1969.
▲
więcej zdjęć ->>>>

Scibor-Rylski wypełnia w naszym repertuarze dosyć denerwującą lukę. Publiczność od lat dopomina się o sztuki choćby w wąskim zakresie ukazujące autentyczne współczesne życie, mówiące o nas dzisiaj. Sprawy seksu, pici, zmian jakie zachodzą w instytucji jaką jest rodzina, w stosunkach między kobietą i mężczyzną - wszystko to jest w końcu nie tylko tematem dla publicystów. Nic też dziwnego że mimo dość lekkiego tonu, jakim się o "Rodeo" pisze, bilety na spektakl trzeba zamawiać sześć tygodni wcześniej.

(EL. ŻM.)
Zwierciadło, 28. XII.1969 r.

..."Rodeo" zagrane jest świetnie, ani jednego słabego punktu. Obiekt miłości dwu mężczyzn [...] - gra Marta Lipińska. Zachwycająco. To jedna z jej najlepszych ról, arcydziełko inwencji aktorskiej, kapitalny portrecik "niewinnej grzesznicy", a raczej portret, w którym niewielki format portretowanej osóbki znajduje wymiary dzieła mistrza.[...] Skołowanych rywali gra
Tadeusz Łomnicki i Andrzej Łapicki. Wystarczy wymienić te dwa nazwiska, by wiedzieć jakie tuzy weszły na boisko.

Jaszcz
Trybuna Ludu, 5. XII. 1969 r.

▲
więcej zdjęć ->>>>